Rozdział 43

Z perspektywy Sasuke

Ituka powiedziała, że sama się wszystkim zajmie. Poprosiła mnie, abym udał się do Tsunade i powiadomił ją, aby nie wysyłała wsparcia. Niechętnie, ale to zrobiłem. Po dwóch godzinach przybiegł ktoś do nas z raportem, że da się przejść przez barierę, którą stworzyła, ale tylko tam gdzie jest wejście bramą. Może jej jutsu znika? Czy to znaczy, że jest ranna? A co jeśli nie wróci? A co jeśli to będzie koniec jej historii, mimo, że tak naprawdę jeszcze się nie zaczęła? Brakuje mi jej. Dzięki niej powoli zaczynałem normalnie funkcjonować. W końcu udało mi się pogodzić z tym co się stało i próbować stanąć na nogi.

Czekaliśmy całą noc. Minął świt. Koło dziesiątej dostaliśmy raport o jej powrocie. Nie ukrywała się. Czy to znaczy, że ma za mało chakry, aby to zrobić? W jakim ona jest stanie? Pokiwałem Tsunade głową na pożegnanie i jak najszybciej pobiegłem do swojego domu. Siedziała na łóżku i czekała na mnie. Dopiero gdy ją zobaczyłem to zszedł ze mnie cały stres. Uśmiechnąłem się niepewnie i usiadłem na podłodze naprzeciwko jej, aby widzieć jej twarz.

- Długo cię nie było.

- Chwilę mi zajęła podróż do organizacji i z powrotem.

- Dlaczego tam poszłaś?

- Aby wykasować pamięć o moim istnieniu wszystkim członkom tej organizacji. Z całego Akatsuki nie przyszedł po mnie tylko Pain i Konan. To do nich przyszłam.

Wydawała mi się trochę inna. Jakby straciła powód do życia.

- Nie podoba ci się to.

- Aby mogli z nami współpracować powinnam przywrócić im pamięć, nie zabierać.

- Jesteś aż tak bardzo pewna ich współpracy. A co jeśli tego nie zrobią?

- Dla idei Pain będzie się sprzeciwiał. Będzie się długo kłócił, ale nie będzie wprowadzał w życie żadnych większych planów. Razem z pamięcią zrozumie, dlaczego zmieniły się jego przekonania.

- A nie mogłabyś przywrócić pamięci tylko jemu?

- Na krótką metę to by zadziałało. Jednak w ten sposób osiągnęlibyśmy tylko to, że przestaliby robić cokolwiek. Nie przekonałabym tym ich do działania.

- Mam wrażenie, że jest jeszcze jedno ale.

- Wcześniej o tym nawet nie myślałam. Nie rozważałam takiej opcji.

Uśmiechnąłem się delikatnie.

- Czyli mógłbym być przydatny.

Kiwnęła lekko głową.

- Tak. Muszę wymyślić co dalej. Chciałabym jak najszybciej przywrócić im pamięć, zanim zdążą zrobić coś głupiego.

- Ale?

- Co dalej? Jak mam ich skłonić do współpracy? Jak mam zrozumieć co powinniśmy robić? Jak mamy odnaleźć Kabuto? Jak mamy pozbyć się szkód jakich narobił? Jak mam to wszystko ogarnąć?

Westchnąłem cicho i podszedłem do niej. Pocałowałem ją w czoło, sam nie wiem dlaczego. Popchnąłem ją delikatnie, aby opadła plecami na łóżku. Uśmiechnąłem się widząc zaniepokojenie w jej oczach. Położyłem się koło niej, okryłem nas kołdrą i przytuliłem ją do siebie. Dopiero po chwili się rozluźniła.

- Miałaś ciężki dzień na pewno jesteś śpiąca.

Nic nie odpowiedziała. Zamknąłem oczy uśmiechając się pod nosem. Z czego? Sam nie wiem. Chyba po prostu z faktu, że wróciła.

- Kim dla ciebie jestem?

Zapytała niby proste pytanie, ale odpowiedz nie była prosta. Kim jest dla mnie? Zależy mi na niej. Potrzebuję w pewien sposób jej bliskości. Chcę, aby była bezpieczna. Ale chcę również, aby była szczęśliwa z tym w którym jest zakochana.

- Siostrą. Młodszą siostrzyczką o którą się troszczę, chcę dla ciebie jak najlepiej. W pewien sposób cię kocham i potrzebuję twojej bliskości, ale tak jak się potrzebuję bliskości rodziny.

Nie odpowiedziała na moje oświadczenie.

- A czemu pytasz?

- Bo stwarzasz sytuacje, gdy nie wiem jak mam się zachować.

Rozbawiło mnie to. Ona nie wie jak się zachować.

- Wiem to głupie.

- Śpij już.

Powiedziałem ze śmiechem i zamknąłem oczy.

***

Wstałem wyjątkowo wypoczęty i radosny. Otworzyłem oczy i ze zdziwieniem odkryłem, że leżę sam. Dopiero po chwili usłyszałem dźwięk, jakby ktoś smażył coś na patelni. Zerknąłem na zegarek. Była dziesiąta. Z lekkim niedowierzaniem zszedłem do kuchni, by zastać Itukę przy gotowaniu.

- Co ty tutaj robisz?

- Też cię witam.

- W sensie co robisz o tak wczesnej porze na nogach?

- Gotuję nie widać?

Nie o to mi chodziło, ale nie chciało mi się już wdawać z nią w dyskusję. Usiadłem przy stole i patrzyłem zamyślony na jej ruchy. Dopiero po chwili się obudziłem, gdy podała talerz z jedzeniem.

- Będę musiała zdobyć więcej praktyki. Będę na zmianę chodziła do szpitala i trenowała.

- Mogę ci pomóc w treningu.

Pokiwała głową w podzięce.

- Dzisiaj muszę iść pracować, ale od jutra możemy razem trenować.

- Dziękuję.

Wyszedłem na misję. Była strasznie nudna. Dawno, aż tak bardzo nie czekałem na jej zakończenie. Wróciłem wieczorem. Jeszcze nie było jej w domu. Udałem się do szpitala. Właśnie kogoś leczyła. Udałem się do sali na której była i obserwowałem jej działania. Była idealna. Dużo osób zdążyło już o niej usłyszeć. W efekcie dostawała same beznadziejne przypadki, którymi nie chciał się nikt inny zająć. Koło pierwszej w nocy zaczęła się chwiać na nogach. Podszedłem do niej i położyłem rękę na ramieniu.

- Może na dzisiaj starczy?

Popatrzyła na mnie nieprzytomnym wzrokiem.

- Jeszcze jeden pacjent.

- Masz już mało chakry.

- Dam radę.

Widziałem upór na jej twarzy, więc tylko pokiwałem jej głową. To nie był łatwy przypadek. Uśmiechnęła się zmęczona do zdrowego już mężczyzny i zaczęła wychodzić. Jak tylko wyszliśmy na zewnątrz to wziąłem ją na ręce mimo jej cichych protestów i zaniosłem ją do domu. Usnęła mi na rękach. Wyglądała tak niewinnie gdy spała. Mimowolnie uśmiechnąłem się nakrywając ją kołdrą.

***

Tym razem wstałem przed nią.

- Będziesz mnie dzisiaj trenować?

Zapytała wchodząc do kuchni.

- No jasne, że tak. Przecież ci to obiecałem.

Uśmiechnęła się do mnie i nieświadomie odpowiedziałem tym samym. Zaprowadziłem ją na miejsce, gdzie moglibyśmy trenować. Zacząłem od zwykłego treningu na siłę i wytrzymałość. Widziałem, że momentami korzysta z chakry, aby pozbyć się zmęczenia. Później przeszliśmy do sparingu. Początkowo  byłem delikatny, ale patrząc na to co potrafi to zacząłem używać swoich najlepszych jutsu, wręcz zabójczych. Perfekcyjnie ze wszystkim sobie radziła, lecz widziałem, że bardzo kontroluje kontrataki, by nic mi nie zrobić. Trochę mnie to denerwowało, ale musiałem przyznać jej rację. Była ode mnie silniejsza. Koło osiemnastej padłem bez chakry. Podeszła do mnie i podała mi rękę. Uśmiechnąłem się do niej.

- To ja miałem cię trenować, a nie ty mnie.

- Zebraliśmy dużą publiczność.

Zdziwiony rozejrzałem się w koło. Spokojnie stało wokół nas z pięćdziesiąt osób.

- A oni nie mają nic lepszego do roboty?

Spytałem się na tyle głośno, aby usłyszeli mój głos. Momentalnie zaczęli się rozchodzić. Wróciliśmy do domu. Pobiegła pierwsza pod prysznic. Rozbawiony poczekałem, aż wyjdzie i zająłem łazienkę po niej. Susząc włosy ręcznikiem wszedłem do salonu i nagle stanąłem. Na środku pomieszczeniu stała postać w czarnym płaszczu i pomarańczowej masce. Mimo zmęczenia aktywowałem Mangekyou Sharingan i go zaatakowałem. Jednak zapomniałem na chwilę, że nie jest on normalnym ninja i przeleciałem przez niego cudem się zatrzymując, aby się nie przewrócić. Odwróciłem się w jego stronę i usłyszałem śmiech Ituki.

- Nie musisz go atakować.

- Czy ty wiesz kto to jest? To Obito Uchicha!

- Tak zdaję sobie z tego sprawy, spędziłam jakiś czas w Akatsuki.

Odwróciłem głowę w jej stronę słysząc ton jej głosu.

- Co on tutaj robi?

- Zdaje mi raport.

- Raport?

- Tak, jako jedyna osoba z organizacji, która zachowała pamięć.

- Jakim cudem zachował pamięć?

- Nie wykasowałam mu jej.

Pokiwałem niepewnie głową i stanąłem blisko niej będąc w każdej chwili gotowym na atak.

- Na pewno jesteś w stanie go upilnować, by nie próbował mnie zabić?

Spytał lekceważąco Obito. Ituka tylko machnęła ręką.

- Póki nie będziesz próbował nas zabić to nie wykona przeciwko tobie żadnego ruchu.

Pokiwał głową. Ku mojemu zdziwieniu taka odpowiedź mu wystarczyła.

- Twój plan poszedł pomyślnie. Nikt nie pamięta twojej osoby, ani nie zauważył niczego dziwnego.

Ituka w zamyśleniu pokiwała głową.

- Jednak nic nie jest takie jak było. Jest gorzej.

- W jakim sensie.

Spytała cichym głosem.

- Zmieniłaś każdego z nich. Potem odebrałaś wspomnienia, ale ich przemiana poniekąd została. Wiedzą, że stracili coś cennego. Wiedzą, że może być lepiej. Są bardziej drażliwi, bójki są wywoływane niemal przez wszystko. Po prostu nie jest to coś co było gdy ty byłaś, ani to co było, gdy ciebie nie było.

Obserwowałem reakcję Ituki. Wydawała się wyprana ze wszelkich emocji. Gdy na nią patrzyłem to miałem wrażenie, jakby na niczym jej nie zależało.

- A najgorzej przeżywa to Itachi.

Szepnął Obito. Ituka wzdrygnęła się na jego słowa. Dlaczego ta informacja miałaby być dla niej ważniejsza?

- Tymczasowo nie mogę nic zrobić. Aby przywróci im wszystkim pamięć całkowitą, potrzebuję czasu. Muszę lepiej dogadać się z bijuu, mam za mało chakry. Po za tym istnieje jeszcze jedno ale.

- Jakie?

- Kiedy była impreza Konan, po której każdy stracił pamięć to nie była do końca sprawa alkoholu. Pozbawiłam was chwilowo przytomności i skasowałam troszkę wspomnień. Nie zastąpiłam niczym innym, bo wtedy jeszcze tego nie potrafiłam.

- Co takiego się zdarzyło, że postanowiłaś wykasować im pamięć?

Ituka spojrzała na niego poważnie.

- Ściągnąłeś maskę i wszyscy chcieli cię zabić.

Obito był na tyle wstrząśnięty, że cofnął się o krok do tyłu.

- Chroniłaś mnie?

Szepnął.

- Dlaczego?

- Wiem, że to ty wyjawiłeś Painowi informacje o mojej tajemnicy.

- Tym bardziej nie rozumiem dlaczego mnie chroniłaś i dlaczego chronisz teraz.

- Teraz nie chronię, a informuję. Jeśli odblokuję im pamięć, to całą. Dowiedzą się wszystkiego co skasował im Kabuto, tego co skasowałeś im ty, oraz tego co skasowałam ja. Będą na ciebie wściekli i będą próbowali cię zabić. Przywrócenie im tego co mieli może być dla ciebie wyrokiem śmierci.

Obito nic nie odpowiedział, tylko pokiwał jej zamyślony głową.

- Możesz już iść, wróć za jakieś dwa dni.

Nic nie mówiąc zniknął. Rozluźniłem się i spojrzałem na nią. Była wyprana z wszelkich emocji.

- Zależy ci na nich. Dlaczego on, aż tak podkreślił informacje o Itachim?

Patrzyłem na nią wyczekująco, ale nie uzyskałem odpowiedzi. Nagle mnie olśniło.

- To w nim jesteś zakochana. Kochasz Itachiego Uchichę, mojego brata.

Nic nie odpowiedziała, tylko wstała, aby dojść do sypialni. Nagle wszystko zaczynało nabierać sensu. Dlatego, aż tak bardzo boli ją separacja od nich i dlatego, aż tak bardzo zależy jej na tym, aby połączyć siły. Mam tylko nadzieję, że mój brat kocha ją na tyle mocno na ile zasługuje, bo jak nie to spiorę go na kwaśne jabłko.