Rozdział 52

Obudziłam się o dziwo wypoczęta. Było mi gorąco. Próbowałam się poruszyć. Nie było mi to dane. Spojrzałam na to co się dzieje w koło mnie, dzięki jutsu i uśmiechnęłam się pod nosem. Leżałam na klatce piersiowej Obito. Od tyłu przytulał się do mnie Itachi, a z drugiej strony Obito leżał Sasuke trzymający mnie za ręce. Jednak tylko na chwilę poprawiło mi to nastrój.

- Dzień dobry.

Usłyszałam cichy głos, którego nie pomyliłabym z żadnym innym. Przeszedł mnie dreszcz, którego nie udało mi się pohamować.

- Dzień dobry Itachi.

- Jak ci się spało?

- Całkiem ciepło i wygodnie.

- Cieszę się. Co byś zjadła na śniadanie?

Przekręciłam głowę w jego kierunku. Pytał szczerze. Naprawdę zamierzał mi je zrobić.

- Niech będzie jajecznica.

Podniósł się z łóżka. Wstałam zaraz po nim przypadkiem budząc pozostałych Uchicha. Wzięłam kilka drobiazgów i zamknęłam się w łazience. Dlaczego, aż tak bardzo się mnie przestraszyli? Dlaczego nie potrafią mnie zaakceptować? Dlaczego odwróciła się ode mnie cała wioska tylko dlatego, że ją obroniłam? Nie potrafiłam tego pojąć. Nie mogę być dłużej sama, bo zaraz zwariuje. Czym prędzej wyszłam z łazienki i weszłam do rozgadanej jadalni. Nałożyłam na twarz sztuczny uśmiech i zaczęłam z całą resztą jeść posiłek. Itachi przechodząc koło mnie wyciągnął rękę, aby dotknąć mojej głowy, ale powstrzymał się w ostatnim momencie z bólem w oczach. Nie do końca rozumiałam dlaczego, ale było mi go szkoda. Spojrzałam na Obito wydawał się szczęśliwy. Natomiast Sasuke już udało się wpasować w to towarzystwo. Po posiłku wszyscy udali się do salonu. Byłam zbyt wykończona emocjonalnie, aby pójść za nimi. Wyszłam niepostrzeżenie z organizacji i usiadłam na kamieniu koło jeziora. Byłam smutna. Dlaczego zawsze wszystko muszę zepsuć? Dlaczego oni muszą mnie nienawidzić?

- Jesteś idiotką.

Usłyszałam chłodne słowa od Hidana siadającego koło mnie.

- Będę tego żałować.

- Co tam mamroczesz pod nosem?

- Dlaczego?

Powiedziałam głośniej.

- Bo biadolisz.

- Nie do końca rozumiem.

- Skracając twój smutek, właśnie narzekasz na to, że nie każdy na tym świecie darzy cię sympatią.

Zmarszczyłam brwi.

- Ale to nie dlatego czuję się zraniona.

- A z jakiego innego powodu jesteś smutna? Jest ci źle, że oni cię nie akceptują, prawda?

- Tak.

Pokiwałam niepewnie głową.

- Zdradzę ci mały sekret. Nie ma na świecie osoby lubianej przez wszystkich. Największym cudem jest móc znaleźć miejsce do którego się pasuje. Posiadać tych kilka osób, którym można zaufać, na których można polegać. Ty masz to szczęście. Może nie jesteśmy najlepszym towarzystwem, ale przynajmniej możesz uwierzyć, że nigdy nie zostawimy ciebie w potrzebie.

W moich oczach pojawiły się łzy wzruszenia. Ma rację. Niepotrzebnie się nad sobą użalam.

- A to tylko jeden z powodów przez które jesteś idiotką.

Spojrzałam na niego tym razem pełna nadziei.

- Dlaczego jeszcze jestem idiotką?

- Bo nie doceniasz tego co robisz. Chciałabyś z dnia na dzień widzieć efekty swoich działań. Tak się nie da. Zanim uzyskasz pożądany efekt to minie kilka miesięcy jak nie lat. Na tym świecie jesteś ponad dwa miesiące. Udało ci się naszą organizację przerobić na dobrą. Zawrzeć układ między Akatsuki i Konohą. Zdobyć wiele informacji. To nie jest mało! A to dopiero początek. Gdy nasza umowa zacznie obowiązywać to zdążysz zauważyć co się dzieje. Nie poddawaj się i ciesz się każdym dniem. Dajesz sobie naprawdę dalekie cele, więc daj sobie czas, aby do nich dojść.

Spojrzałam na niego zaskoczona.

- Od kiedy jesteś taki mądry?

- Odkąd zrozumiałem jak wiele jestem ci winien.

- Właśnie spłaciłeś swój dług.

- To co zrobiłem dla ciebie jest wierzchołkiem góry mojego długu.

Chciałam coś jeszcze powiedzieć, ale rozmyśliłam się kręcąc głową na boki. Hidan wstał i wyciągnął do mnie rękę.

- Wstawaj. Wracamy do towarzystwa.

Uśmiechnęłam się szeroko. Odkąd wróciłam po raz pierwszy byłam szczerze szczęśliwa. On ma rację. Mam więcej niż mogłam chcieć. Muszę nauczyć się tym cieszyć. Chwyciłam jego rękę i wróciliśmy do organizacji. Na kanapie siedział Gara, Itachi i Deidara. Z wesołymi iskierkami w oczach zaczęłam się wciskać między nimi, by usiąść. Zaczęli się śmiać i łaskotać mnie. Ma rację. Mam wszystko czego potrzebuję.

- Ituka!

Wszyscy usłyszeliśmy krzyk Paina, który stał w progu. W pokoju zapadła idealna cisza.

- Idziesz na misję.

Byłam zła.

- Dopiero wróciłam.

- Idziesz na misje.

Powiedział z równie wielkim uporem co ja. Poważna wstałam. Zaczęliśmy iść w swoim kierunku. Stanęliśmy jednocześnie, gdy dzielił nas najwyżej metr. Obydwoje byliśmy śmiertelnie poważni.

- Idziesz. Na. Misje.

Powiedział dobitnie, akcentując każde słowo.

- Pamiętasz jak dałeś mi karę?

Spytałam tak by tylko on to usłyszał.

- Tak i znam twoje powody.

Zaskoczył mnie tym.

- Konan mi powiedziała.

Dokończył zażenowany. Uśmiechnęłam się w duchu.

- Dlaczego chcesz mnie zmusić do misji, skoro o tym wiesz?

Spytałam nie do końca rozumiejąc.

- Idziesz na misję do Sunagakure.

Powiedział tak by wszyscy usłyszeli.

- Nie.

Dalej upierałam się przy swoim. Długo mierzyliśmy się spojrzeniem. W końcu lider się poddał.

- Idziesz na tę misję ze mną.

Byłam na tyle zaskoczona, że cofnęłam się o jeden krok.

- Idę na misję z tobą? Dlaczego?

- Znalazłem człowieka, który może być idealnym źródłem informacji. Jednak jeśli dojdzie później do walki, to mógłbym sobie sam nie poradzić, aby z nim wygrać.

- Ale dlaczego nie wysyłasz mnie na tę misję samodzielnie, albo z kimś innym?

- Bo tylko ja wiem, czego mamy się dowiedzieć.

- Możesz mi powiedzieć.

- Mogę, ale to nic nie da.

- Dlaczego?

Czułam się skołowana. Nie do końca wiedziałam co się dzieje. Pain dopiero po chwili postanowił mi odpowiedzieć.

- Nasz informator był kiedyś moim przyjacielem. Oprócz tego co ważne dla organizacji, chcę też dowiedzieć się tego co jest ważne dla mnie.

Otworzyłam usta by odruchowo się zapytać, ale zrozumiałam, że nie powinnam być aż tak wścibska. Zdecydowałam się. Pokiwałam poważnie głową.

- Dobrze. Kiedy ruszamy?

- Jutro rano.

Pokiwałam mu głową. Jak tylko lider wyszedł z pomieszczenia to ponownie zrobiło się głośno. Wszyscy razem rozmawiali o tym, czego, aż tak ważnego chce on się dowiedzieć. Miałam dość hałasu. Udałam się do mojego aktualnego pokoju. Uśmiechnęłam się na widok okna. Otworzyłam je i usiadłam na parapecie. Wymachiwałam nogami w powietrzu i próbowałam się uspokoić.

- Przeziębisz się przez te twoje nawyki siadania w oknie.

Nic mu nie odpowiedziałam.

- Dowiedziałaś się od Paina o co mu tak naprawdę chodzi?

- Nie przeszukiwałam jego głowy.

- A już myślałem, że się czegoś dowiem.

- Możliwe, że on nie chce by ktokolwiek wiedział, a jestem jedyną osobą z organizacji, która sekret utrzyma.

- Gdyby mnie poprosił to także nikomu nic bym nie powiedział.

Spojrzałam na niego z politowaniem.

- Obito także umie czytać w głowie i przeszukiwać wspomnienia.

Na samo wspomnienie jego imienia zrobił się lekko rozdrażniony. Zbliżył się do mnie i zebrał wszystkie moje włosy jakby chciał mi zrobić kucyka. Po chwili je puścił.

- Przepraszam.

Szepnął cicho.

- Zapominam się.

Powinnam być na niego zła, ale nie potrafiłam. Naprawdę żałował.

- Więc się nie zapominaj.

Odpowiedziałam surowo odwracając głowę w jego kierunku. Widziałam ból w jego spojrzeniu.

- Podejdź bliżej. Jeszcze bliżej. Dobrze. Połóż ręce na parapecie. Nie tu!

Zniecierpliwiona wzięłam jego dłonie i położyłam na parapecie koło moich ud. Spojrzałam na niego. Wydawał się zaskoczony. Nie wiedział co się dzieje. Z resztą ja też nie wiedziałam co robię. Znowu patrzyłam przed siebie. Oparłam się plecami o jego klatkę piersiową. Tylko przez chwilę był spięty. Było mi dobrze. Podniósł jedną dłoń. Szybko przykryłam ją sobą.

- Miałeś się nie zapominać. Jeśli chcesz tutaj stać to nie wolno ci podnieść rąk.

Powiedziałam już delikatniejszym głosem. Poczułam ciepły podmuch na włosach. Rozbawiłam go. Zadowolona rozluźniłam się jeszcze bardziej i pozwoliłam swoim myślą płynąć swobodnie. Dopiero po jakiejś godzinie zarejestrowałam mały ruch, który od razu się wycofał. Patrzyłam w kierunku drzwi zamyślona.

- Coś się stało?

Spytał Itachi ciepłym głosem.

- Obito nas widział.

Spiął się na chwilkę.

- Czy to źle?

- Nie. Nie.

Szepnęłam nie do końca będąc tego pewną.  W końcu mogę robić co chcę, prawda?